آن چه من در مورد آزادی در زندان دو در دو ونزوئلا آموختم

فرارو- لئوپولدو لوپز، سیاستمدار ونزوئلایی و از رهبران اپوزیسیون ونزوئلا. او به اتهام تشویق مردم به تظاهرات ضد دولتی زندانی شد. او یکی از اعضای پروژه خط مقدم آزادی و دموکراسی است.یادداشت وی را در ادامه می خوانید:

به گزارش فرارو به نقل از سی ان ان، برای بسیاری از مردم آزادی یک مفهوم انتزاعی است مثل نفس کشیدن.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تا زمانی که هوا را تنفس نکنید به آن فکر نمی‌کنید. در مورد دموکراسی نیز همین اتفاق رخ می‌دهد. بسیاری از رای دهندگان آن را بدیهی می‌دانند تا لحظه‌ای که متوجه می‌شوند امکان برگزاری انتخابات بدون دموکراسی وجود دارد درست مانند وضعیت حاکم بر کوبا، روسیه، کشوری مادری من ونزوئلا و دیگر حامیان خارجی دولت حاکم بر کشورم.

زمانی که به دلیل مخالفت سیاسی با دیکتاتوری «نیکلاس مادورو» در زندان بودم در یک سلول ۲ در ۲ متری با قفلی به اندازه آجر فهمیدم که آزادی نداشته چیست. ونزوئلایی که من در دهه ۷۰ میلادی در آن متولد شدم مورد رشک سایر کشور‌های قاره امریکا بود: کشوری با اقتصادی قوی و رفاه و فرصت‌های شغلی که تقریبا برای همه مردم فراهم شده بود.

رهبران ونزوئلا با موفقیت، رژیمی مبتنی بر آزادی را پس از سقوط دیکتاتوری نظامی «مارکوس پرز خیمنز» در سال ۱۹۵۸ میلادی بنا کردند. در دهه‌های ۶۰ تا ۹۰ میلادی، ونزوئلا «استثنای دموکراتیک» در امریکای لاتین بود عنوانی که هر ونزوئلایی با افتخار از آن برخوردار بود.

کشور من در آن زمان بهترین خدمات عمومی منطقه را داشت از جمله شبکه معتبری از مدارس، دانشگاه‌ها و نظام مراقبت بهداشتی که به ریشه کن ساختن مالاریا در بخش‌هایی از کشور در سال ۱۹۶۱ میلادی کمک کرد. طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی اکنون ونزوئلا این مزایا را از دست داده است. در آن دوره بسیاری از اروپایی‌ها و امریکایی‌ها از قاره امریکا می‌خواستند برای زندگی بهتر به ونزوئلا مهاجرت کنند.

اکنون ۲۲ سال پس از آغاز ریاست جمهوری «هوگو چاوز» و نزدیک به یک دهه پس از در دست گیری قدرت توسط «مادورو» در انتخابات ریاست جمهوری تقلبی ۲۰۱۳ میلادی، ونزوئلا در حال گذار از بدترین بحران در این قاره است. فقر، خشونت، گرسنگی و کمبود منابع حیاتی طبیعی مشکلات پیش روی ونزوئلا هستند. یک نظرسنجی در سال ۲۰۱۶ میلادی نشان داد که تقریبا سه چهارم از جمعیت ونزوئلا به طور غیر ارادی به طور میانگین ۸ کیلوگرم وزن کم کرده اند و اتاق‌های اورژانس مملو از کودکان دچار سوء تغذیه شدید است.

بیمارستان‌ها فاقد تجهیزات و داروی کافی هستند و خانواده‌های ونزوئلایی زیادی بدون دسترسی به درمان در معرض خطر مرگ قرار می‌گیرند به خصوص آن که شیوع کرونا به این موضوع دامن زده است. بیش از ۶ میلیون ونزوئلایی از ترس مواجه شدن با آزار و اذیت حکومت و کمبود فرصت‌های اقتصادی کشورشان را ترک کرده اند.

چگونه ما از جزیره دموکراسی به یک دیکتاتوری در هم شکسته تبدیل شدیم؟ به گمانم باید پاسخ را در دو مورد جست. نخست آن که ما دچار فرسایش عناصر اساسی دموکراسی شده ایم. پس از ریاست جمهوری چاوز در سال ۱۹۹۹ میلادی، ظرف مدت یک سال او قانون اساسی را تغییر داد و خواستار برگزاری انتخاباتی بزرگ شد که در آن دوره‌ای شش ساله در قدرت ماند. او ساختار سیاسی کشور را تغییر داد. او در دیوان عالی کشور قضات طرفدار خود را منصوب کرد.

چاوز کنترل شورای ملی انتخابات را در دست گرفت و به اعضای منتقد در مطبوعات آزاد برچسب «دشمنان وطن» را زد. مورد دوم آن که فرسایش دموکراتیک ما با بی طرفی و سکوت غیر اخلاقی دموکراسی‌های سراسر جهان مواجه شد. زمانی که ما ونزوئلایی‌ها آزادی مان را از دست می‌دادیم بسیاری از مردم منطقه می‌گفتند این مشکل نیست.

من در سال ۲۰۰۸ میلادی به عنوان نامزد فرمانداری شهر کاراکاس رد صلاحیت شدم. این در حالی بود که دو دوره موفق متوالی شهردار چاکائو بودم و بیش از ۷۰ درصد حمایت مردمی را کسب کرده بودم. من جایی برای جست و جوی عدالت در کشورم نداشتم. با افزایش فشار‌ها به دادگاه حقوق بشر بین امریکایی شکایت کردم. من در پرونده برنده شدم. در پاسخ، رژیم چاوز به طور رسمی ونزوئلا را از سیستم حقوق بین امریکایی خارج ساخت و حکم صادر شده به نفع من را رد کرد. من قادر به خدمت به کشورم نبودم.

زمانی که جانشین چاوز، مادورو در سال ۲۰۱۳ میلادی به قدرت رسید از خود پرسیدم «آیا ما در دموکراسی زندگی می‌کنیم یا در یک دیکتاتوری» و مورد دوم اثبات شد. ما با الهام گرفتن از مقاومت غیر خشونت‌آمیز در سراسر جهان از انقلاب نارنجی تا بهار عربی و جنبش حقوق مدنی امریکا اعتراض مسالمت‌آمیز علیه مادورو را انتخاب کردیم.

واکنش دولت ونزوئلا به تظاهرات ما بیرحمانه بود و طرز چشمگیری از شباهت با آن چه از بلاروس تا نیکاراگوئه رخ داده را می‌شد در آن مشاهده کرد: خشونت پلیس علیه معترضان اعتراضات مسالمت آمیز، بازداشت‌های خودسرانه و شکنجه رهبران مخالفان و کشتن ده‌ها نفر از معترضان.

در فوریه ۲۰۱۴ میلادی، مادورو دستور بازداشت من را صادر کرد. بیش از سه سال را در زندان نظامی گذراندم و تحت شکنجه‌های جسمی و روحی قرار گرفتم. بسیاری می‌پرسند چرا مادورو علیرغم تظاهرات گسترده و مداوم هنوز در قدرت است. پاسخ این است: به دلیل آن که او یک دیکتاتور است و واکنش رژیم او مانند هر دیکتاتور دیگری همراه با سرکوب و حبس است: دستور دیکتاتور برای حفظ قدرت. دیکتاتورها می‌دانند اقتدارگرایی پدیده‌ای جهانی است آنان برای محافظت از یکدیگر در سطح بین المللی سیاست سرکوب فراملی را برای آزار مخالفان‌شان ایجاد کرده اند. این مشکلی جهانی است و راه حل آن نیز باید جهانی باشد.

برای دستیابی به تغییر دموکراتیک در ونزوئلا ما باید بخشی از یک تلاش بزرگتر و سازمان یافته جهانی باشیم این ایده‌ای بود که باعث شد سال گذشته به اسپانیا فرار کنم. تمایل به بخشی از یک جبهه بین المللی بودن که نه تنها به مردم ونزوئلا بلکه به همه کسانی که تحت رژیم‌های استبدادی زندگی می‌کنند کمک کند.

منبع: سی ان ان

ترجمه: فرارو

منبع: فرارو

کلیدواژه: ونزوئلا نیکلاس مادورو

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۶۵۹۹۹۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حضور تشکل‌ها با عقاید مختلف در دانشگاه نشان از دموکراسی دارد

دانشجویان در هر دانشگاهی، نبض و شریان اصلی آن دانشگاه محسوب می‌شوند؛ و به بیانی دیگر، دانشجویان جزء مهم‌ترین عناصر مؤثر در جامعه بیرون از دانشگاه نیز هستند و در همانطور که میدانیم، شهید بهشتی از دانشجو، به عنوان مؤذن جامعه یاد کرده و خواب مؤذن در کلام ایشان، برابر با قضا شدن نماز امت است؛ از این حیث، اهمیت جایگاه دانشجو در دانشگاه و جامعه، دارای اهمیت است. دانشجویان می‌بایست جایگاه فعالیت‌ و کنشگری خویش را در قالب و تیم‌هایی که به عنوان تشکل دانشجویی از آن یاد می‌شود، ارائه کنند تا میزان اثر گذاری بیشتری داشته باشند. از این جهت، قصد پرداختن به چیستی و چرایی، آسیب‌شناسی و نحوه فعالیت تشکل‌های دانشجویی را داریم؛ به همین سبب، طی گفت‌وگویی با مرضیه صدیقی از ادوار تشکل جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد، به این مسائل خواهیم پرداخت که به شرح ذیل است.

ضرورت وجود تشکل در دانشگاه چیست؟

همان طور که رهبر معظم انقلاب اسلامی فرمودند، تشکل‌های دانشجویی، باید نقش حلقه‌های میانی بین حاکمیت و مردم را ایفا کنند؛ برای حل مشکلات، تشکل‌های دانشجویی به عنوان حلقه‌های میانی در کارهای ویژه‌ای مانند عدالتخواهی، مطالبه‌گری، تولید علم، کرسی نقد، نظریه‌پردازی و... نقش مهمی را ایفا می‌کنند، که به غالب این تعاریف که نگاه می‌کنیم، نیازمند نخبگان است؛ که به همین منظور، تربیت کادر و نیروهای نخبه با مولفه‌های انقلابی برای نظام اسلامی و در جهت حفظ دستاوردهای انقلاب اسلامی و حرکت‌های انفرادی، نمی‌توانند چندان نقش چشم‌گیری را در هدایت اجتماعی، داشته باشند با گسترده‌تر شدن فعالیت‌ها تشکل‌های دانشجویی، نقش هدایت‌گری را مؤثرتر و بارزتر می‌سازد که همان تبلور نقش هدایت‌گری نسل دانشجو می‌باشد. همچنین برای تضمین روح اسلامی دانشگاه توسط افرادی از بدنه خود دانشجویان در همه‌ حوزه‌ها، اعم از علمی، سیاسی و فرهنگی ضروری است و ضامن حفظ پویایی انقلاب اسلامی است.

آیا فعالیت در تشکل‌های دانشجویی، در توسعه ابعاد شخصیت فردی و اجتماعی و پیشرفت دانشجویان تأثیر دارد؟

یکی از موضوعات مورد تأکید مقام معظم رهبری، تأثیرگذاری و نقش‌آفرینی جوانان و دانشجویان در سطح جامعه بوده است. تشکل‌های دانشجویی محلی هستند برای تجربه هدفمند آن چه در فردای دانشگاه، انسان با آن روبه‌رو است؛ البته در مقیاس کوچک‌تر و خطاپذیرتر که هزینه کمتری در اشتباهات دارد، مثل مدیریت‌کردن پروژه‌های کاری، برنامه‌ریزی و آینده‌نگری، ارتباط با افراد و نحوه رفتار با سایر اعضای مجموعه و همچنین می‌تواند برای تقویت ویژگی‌هایی که رشد آن‌ها نیاز به تجربه دارد، مانند قدرت تحلیل سیاسی، بصیرت، سعه‌ صدر در سختی‌ها، شجاعت، تحلیل و قدرت تصمیم‌گیری، مدیریت بحران و حتی توکل و توسل، مفید باشد و همین تجربه‌ها اگر آموزش مناسبی پشتوانه آن باشد، انسان را برای مواجهه با مشکلات، توانمند می‌سازد.

پایه فعالیت‌های جامعه اسلامی دانشجویان، بر اساس تفکرات شهید بهشتی، ایدئولوژی شهید مطهری و اجرای منویات مقام معظم رهبری(مدظله‌العالی) است

هدف شما از شرکت و عضویت در تشکل جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد، چه بود؟

ما رسالتی برای تمدن‌سازی، بر عهده داریم و نیازمند فهم و تبیین خودآگاهی و رشد ابعاد مختلف هم به لحاظ فردی و شخصی و هم به معنای گروهی و تیمی هستیم؛ و به عنوان یک دانشجو، باید خصلت پیشرو بودن؛ جریان‌ساز بودن و داشتن موضع در جریانات اجتماعی مختلف را حفظ کنیم. خصوصیت بارز جامعه اسلامی دانشجویان، دانشجویی‌ بودن آن است و کلیه فعالیت‌ها از مرحله برنامه‌ریزی تا مرحله اجرا، همه از طریق خود دانشجویان، انجام می‌شود و مجموعه‌های غیردانشجویی، نقش به‌خصوصی در آن ندارند.

تشکل دانشجویی هم باید آزادی عمل لازم را برای فعالیت داشته باشد و هم از اصالت حرکت برخوردار باشد تا در حوزه‌های مختلف کاری سیاسی، اجتماعی،فرهنگی و... از مسیر اصلی خود منحرف نشود؛ در صورتی‌ که افراد از پشتوانه‌های فکری اصیل برخوردار باشند، به گروه‌های بیرونی، وابستگی پیدا نمی‌کنند و به‌راحتی ملعبه دست احزاب بیرونی نمی‌شوند؛ در تشکل جامعه اسلامی دانشجویان، پایه فعالیت‌های تشکیلاتی بر اساس تفکرات شهید بهشتی و مبنای اعتقادی آن، برگرفته از ایدئولوژی شهید مطهری، پایه‌ریزی شده و ولایت‌پذیری و اجرای منویات مقام معظم رهبری(مدظله‌العالی) در دانشگاه، از همان ابتدا تا به امروز در صدر رسالت‌های این تشکل قرار گرفته است.

از دیدگاه مقام معظم رهبری، مهم‌ترین وظیفه و ماموریت تشکل‌های دانشجویی چیست؟

از دیدگاه رهبر معظم انقلاب، حضور فکری و بیانی در مسائل مهم کشور و حضور فیزیکی در مواقع لازم، دفاع صریح و بدون تقیه از نظام اسلامی، تبیین و قانع کردن دل‌ها، افزایش سطح آگاهی سیاسی و دینی، افزایش مخاطبان در سطح دانشجویی، تداوم و توسعه اردوهای جهادی، توجه به سبک ایرانی_اسلامی در اندیشه و عمل، تشکیل یک جبهه واحد ضد آمریکایی و ضد صهیونیستی، پرهیز از اتهام بی‌جا به افراد مبنی بر غیرانقلابی بودن، هم‌افزایی تشکل‌های انقلابی دانشجویی، نگاه راهبردی به انقلاب و تفکر درباره آینده از مهم‌ترین وظایف و مأموریت‌های تشکل‌های دانشجویی است.

فعالیت‌ها و مأموریت‌های تشکل جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی شهرکرد، به چه صورت بوده و در چه قالب‌هایی اجرایی شده است؟

تشکل جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد، که این تشکل به اسم مخفف جاد نیز شناخته می‌شود و برگرفته از ابتدای کلمات جامعه اسلامی دانشجویان است؛ تا حد بسیار زیادی در بین مسئولین دانشگاه و حتی حوزه سیاست‌گذاری دانشگاه، اثرگذار بوده؛ و در مسائل دانشگاهی، استانی و کشوری، نظر، ایده و انتقادات خود را به گوش مسئولین رسانده و باعث تغییر و تحولاتی شده است؛ جدای فعالیت‌های اجرایی، کارگاه‌های آموزشی مختلف، حلقه‌های مطالعاتی و کتابخوانی، اردوهای تشکیلاتی و فعالیت‌هایی جهت گرد هم آوردن دانشجویان و ارتقاء مبانی اعتقادی، موضع‌گیری و صدور بیانیه در مسائل مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی صورت گرفته است؛ علاوه بر آن، تلاش شد که تشکل جامعه اسلامی به دانشجویان معرفی شود؛ این قبیل اقدامات شامل عضوگیری و جذب دانشجویان جدیدالورود، مصاحبه، برگزاری دوره، کارگاه و اردو با حضور مسئولین ادواری در قسمت‌های مختلف دانشگاه شامل دانشکده‌ها، خوابگاه و خارج از دانشگاه می‌باشد.

روند اداری موجود در کارها برای دانشجویان تشکل‌ها بعضأ طاقت‌فرسا است

مشکلات و چالش‌های موجود بر سر راه تشکل‌ دانشجویی شما چه بوده است؟

تشکل‌های دانشجویی عرصه مهمی برای تعامل و گفتگو میان دانشجویان و سایر ارکان دانشگاه هستند اخلاق کاری، اخلاق در تعاملات، اخلاق دینی از جمله مواردی هستند که در صورت همراهی دانشگاه و میدان دادن به تشکل‌ها، قطعا در دانشجویان ایجاد و تقویت می‌شود. روند اداری موجود در کارها، برای دانشجویان تشکل‌ها بعضأ طاقت‌فرسا است که با همکاری مسئولین تا حد زیادی تسهیل گری صورت می‌گیرد.

انتظارات مقام معظم رهبری از تشکل‌های دانشجویی چیست؟

رهبر انقلاب اسلامی میفرمایند: محیط دانشجویی باید، شاد، زنده، پرهیجان، مطالبه‌گر و شوق‌آمیز باشد؛ هر پیشنهادی ضمن داشتن عمق تحلیلی و فکری، واقع بینانه و پخته باشد و به گره‌گشایی از مشکلات کمک کند. ایشان می‌فرمایند: من به هیچ وجه به محافظه کاری، انتقاد نکردن و ایراد نگرفتن توصیه نمی‌کنم؛ اما باید در حرف و عمل خود دقت کافی به خرج دهیم. و همانگونه که بارها گفته شد، کار اصلی دانشجو، درس خواندن است، اما در کنار آن نگاه به مردم و جامعه و ارائه راه حل برای مشکلات، جزء وظایف حتمی دانشجو است؛ دانشجویان باید نسبت به آینده فعال و حساس باشند؛ تشکل‌ها باید به‌ویژه در محیط دانشجویی و داخل دانشگاه، اثرگذار باشند، در حالی‌که اندک است. تقویت پشتوانه فکری و نظری در کنار نگاه نقادانه، نگاه سرافرازانه هم در قبال پیشرفت‌های پرشمار بخش‌های مختلف داشته باشند.

نبود رقابت در میان تشکل‌های دانشجویی باعث بی‌تفاوتی آن‌ها می‌شود

وجود همزمان تشکل‌های دانشجویی با عقاید سیاسی مختلف در دانشگاه مفید است یا مضر؟

حضور تشکل‌های دانشجویی با عقاید مختلف و بصورت همزمان نشان از برپایی دموکراسی در جامعه که در اینجا دانشگاه است، دارد و همین مقوله باعث ایجاد محیط رقابتی می‌شود که رقابت در نوع سالم، سبب پویایی در محیط دانشگاه و تشکل‌ها می‌شود. در نتیجه، حضور همزمان تشکل‌های دانشجویی با عقاید مختلف، در دانشگاه بسیار خوب است و اگر این اتفاق رخ ندهد، رقابت در میان تشکل‌ها، از معنای خاصی برخوردار نیست و تشکل‌ها به سمت بی‌تفاوتی سوق پیدا می‌کنند.

خبرنگار: محمدرضا نیازی شهرکی

انتهای پیام/

کد خبر: 1229287 برچسب‌ها تشکل‌های دانشجویی تشکل‌های اسلامی اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی